Mutfaktan döndüğümde bomboş buldum etrafı. İçinde üç beş kişinin olduğu bir öykü olacaktı buralarda. Kelimeler duruyordu yalnızca. Kim bilir nereye gitmişti o öyküye yazılacak insanlar? Bir sürü başıboş kelime kalmış masada. Hangisini hangisinin yanına koyacağım belirsiz. Seni de davet edemiyorum ki ne vakittir aralarına, olsaydın burada birazını sana pay eder, tamamlardım yazıyı. Baş başa kaldım işte şimdi kelimelerle. Bazı geceler hangi kelime gelse yanıma, bir bahane bulup kovarım ben. Öykülerin en boktan adamı olabilirim. En huysuzu, baş edilmezi. Oysa şimdi elimde kendimden başka kimse yok. Pencereden esen rüzgarla masadan uçuşan kelimeleri toparlayıp bir araya getirmem gerekiyor. Uyuyacağım ve tüm gece evi talan etsinler istemiyorum.
Kelimelerle baş başa kaldığımda genellikle hüzünlenirim ben. “Kalemim karamsardır benim.” Uykusuzluk ve gece, karanlığı çağırıyor. Yine öyle oldu. Havada uçuşan birkaç kelimeyi topladım: yalnız, ezgi, aslı gibidir hayat, hayal, pencere… Tek başıma tamamlayacağım kelimeler değil bunlar. Bir gece seni çağıracağım yazıya, o zaman baştan başlarız.
