her gece biraz daha

içimde bir huzursuzluk, sessizlik… içinde bulunduğum ruh halini kendime bile anlatmıyorum, düşeceğim umutsuzluktan korkuyorum… korktukça üstüme yıkılıyor kurduğum bütün düşler.. enkazlar altında kalıyorum duymuyor kimse, gidiyor sanki herkes… değersizleşiyorum aldığım her nefeste, yaşadığım hissi azalıyor… umutlarım çekiliyor vücudumdan, kurulmamalılar artık hayaller… beklediğim her an daha da uzayacakmış gibi geliyor hayatın getirdiği bütün o gereksiz hareketlilikler… oysa ben yalnızca yatağımdan kalkıp, bir vakitte geri yatıyorum… içimde kopan fırtınalara inat, dışım sessiz, hareketsiz… yığılıyorum her gün oturduğum sandalyeye, kalkasım gelmiyor… açtığım bir pencereden izliyorum bütün gün dünyayı… insanları görmüyor pencerem, seviniyorum.. görmeye tahammül edemiyorum insanları bazen, çaresizliğimi yüzüme vuruyorlar sanki… onlar gülüştükçe, kendi içimde ki yaralar gülmeme engel oluyor, sızlıyor… elim kolum bağlanıyor bütün gün, bıkkınlık hissi baş gösteriyor, düşünemiyorum yenilikleri.. takılı kaldığım düşünceler her gece çöküyor üstüme, sabahlar olmuyor.. gündüzleri farklı, gündüzleri nefes alıyorum sanki ya da bana öyle geliyor… kendimi bulduğum her geceyi biraz daha uzatmak istiyorum, sonra biraz daha, biraz daha.. zamanla sadece geceleri yaşayabiliyorum gibi geliyor, gündüzleri yok sayıyorum… gündüz vakti yapılan görüşmeler ciddiyetsiz, dinlenilen müzikler hadsiz, içilen içkiler geceye ihanetmiş gibi sızlatıyor içimde ki yalnızlığı… kendimi bulduğum her gece biraz daha yalnızlaşıyorum… her gece biraz daha…
her gece...
biraz daha...
özlüyorum...