ben buna kader demem. uzun bir korkaklık senfonisi sadece...
içinde bulunduğumuz çoğu durumu biz yaratıyoruz zaten.
sabah, öğlen, akşam da korkuyoruz.
insanlardan, dostlarımızdan, kendimizden...
en çok da hayallerimizden korkuyoruz.
korktukça biz daha da büyüyor elinden oyuncağı alınmış çocuk hissimiz.
ufalıyoruz. her kaçışta, her yakarışta, her gözyaşında daha fazla.
sonunda mı? "yok oluyoruz."
geçen her saniyede, binbir umutsuzlukla...
hayallerimizle gömülüyoruz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder