Yükseklerden ıslık öttürerek bir günışığı düşüyor. Güneşten açık olan pencereden bakıyorum dışarı doğru. O ışık yüzüme, göz kapaklarıma, kirpiklerime dokunuyor hissediyorum. Bir süre sessiz ve hareketsiz bekliyorum. Işık çok uzaklardan bir hikaye getiriyor sanki... Kulak veriyorum... Garip... Dinlediğim hikaye içimi acıtıyor. Işığın sesi bulutların araya girmesiyle zaman zaman kesiliyor. Anlatılan hikaye yarım kalıyor... Bulunduğum yerin farkına varıyorum…
Sıcak havanın rengi sarıdır, fakat sıcağa rağmen havada mavi gri bir görüntü var. Gökyüzündeki bulutlarkeşke yağacak yağmurun habercisi olsa, öyle umuyorum…Yağmur hem ışığın, hem de benim öykülerimi toprağa karıştıracak ve rahatlayacağız…
Olmuyor. Işık yarım kalan öyküsünü bırakıyor. Yağmur yağmıyor. Birden fark ediyorum ki, biz de binalar gibi buraya terk edilmişiz aslında.
Fotoğraf: Beata Bieniak
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder