yazamamak...

Normalde akıp giden kelimelerimi durdurmak için çırpınır, kendime sürekli aynı şeyi hatırlatırdım kimse uzun yazıları sevmez. kısa ve öz olsun!- Ancak o kısa ve öz yazıları da bir türlü başaramaz, aynı şeyi yinelerdim kendime.

Bu sefer öyle olmadı.
Son yirmi gündür, açıp açıp kapattığım bir sayfa haline geldi. Neresinden başlasam, ne anlatsam bilemedim.

Şöyle midir ya da,
Bazen konuşacakları olsa da, susmayı tercih eder insan.
Başka başka şeylerden konuşur da, bambaşka şeyler anlatır aslında.

çocuklar ölürken yazamıyorum...