sabahları pencereyi açıp şehri seyrediyorum, tüm arabaları, tüm yayaları tüm binaları... soğuğu içime çekiyorum. nefes almayı öğretiyorum kendime, ölen insanlara alışmayı, acılara, ritimsizliğe alışmayı öğretiyorum kendime... kağıt kokularını unutmamak için kitap sayfalarını karıştırıyorum, yoksa mektuplara sarılmayı, kelimelere dokunmayı unutuyorum...
yüzünü unutuyorum, tüm bu karmaşanın arasında gülümsemeni unutuyorum. yüzünün rüzgarları bana uğramıyor. sesin her geçen gün silikleşiyor. seni duyamamaktan korkuyorum bazen. oturup o korkuyla yüzleşiyorum. kalbime söz geçirsin diye beynim bekliyorum. mantığım kazanıyor. korkum geçiyor. burada uğultu yükselip duruyor. şehrin tüm delileri toplanıp şölen yapıyoruz. beni de aralarına alıyorlar, ayinler yapıp, büyük binalara el sallıyoruz, göz yaşı döküyoruz, kalbimizi yarıya indiriyoruz; bu acıya saygılarımızı sunuyoruz...
biz tüm deliler okuyup büyük adamlar olmaya çalışıyoruz. büyük adam olamayanlar yani bizler, şehrin küçük delileri oluyoruz. her gün uzun yürüyüşlere çıkıyoruz , yeşilleri geçip kırmızılara duruyoruz. anlaşılıyor tüm varlığımız. seni hatırlamadığımı söylüyorum. ben burada dimdik duruyorum.sen karşımda tanımadığım birinin yüzüyle dolaşıyorsun. benim hatırladığım tüm rüzgarlar göç edip gitmişler, yüzünün tüm çölleri ürkütüyor beni... susuyorum. tanıdık kelimeleri hatırlayamıyorum. ben ve deliliklerim sana gülümsüyoruz. tanıdık bir şarkıyı mırıldanıyoruz. her zaman olduğu gibi kalbinin ritmini duyuyorum, korkuyorsun... ellerim yok oluyor, sen gidiyorsun yağmur yağıyor. kalbim parçalara bölünüp savruluyor. kafamı kaldırıp yağmuru seyrediyorum. yağmurun sesini dinliyorum. ben tüm deliliklerim yağmuru dinliyoruz.
kaybolup gidiyoruz işte...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder